تفسير هايدگر از آرخه، بهره‌مندي و زمان نزد آناکسيمندروس
محورهای موضوعی : ریشه‌شناسی مکاتب و آراء فلسفی در ادوار قدیم و جدید
قاسم پورحسن
1
*
,
مهرداد احمدی
2
1 - دانشگاه علامه طباطبايي
2 - دانشگاه علامه طباطبایی
کلید واژه: هايدگر آناکسيماندروس تفاوت اينهماني بهره‌مندي ,
چکیده مقاله :
هايدگر باور داشت که مفهوم‌پردازي متافيزيکي از نسبت اينهماني و تفاوت نااصيل است و معتقد بود بنياد اين فراموشي در اين واقعيت است که متافيزيک «تفاوت بماهو»، بمثابة گشودگي ناب را فراموشي کرده است. در نظر وي يونانيان تصوير روشنتري از نسبت تفاوت و اينهماني داشتند. او در تفسير گفته‌هاي آناکسيماندروس نشان ميدهد که در عينِ اينکه آناکسيماندروس به هستندگان بمثابة يک کل مي‌انديشيد اما تفاوتِ هستندگان را از ميان نميبرد. برابر تفسير هايدگر، آناکسيماندروس با شناساندن آپيرون و زمان همچون دو عامل بنيادين توانسته بود تا به مواجهة آغازينتري با نسبت اينهماني و تفاوت دست يابد. هايدگر اين نسبت را «بهره‌مندي» مينامد و معتقد است همين مفهوم بهره‌مندي ميتواند ما را به تفاوت بنيادي رهنمون سازد، چرا که برخلاف نظريه‌هاي متافيزيکي بسته به عاملي بيروني نيست که همبستگي درگرو آن باشد، بلکه به خود هستي هستندگان بستگي دارد. آپيرون و زمان فضاي نابي را ميگشايند که در گشودگي آن فضا، هستندگان نهادشان را يافته و در عين حال چنان به هم وابسته ميشوند که از اين تعلق دوجانبه، کل برساخته شود.
Heidegger believed that a metaphysical conceptualization of the relationship between identity and difference is not original and maintained that such negligence is rooted in the fact that metaphysics has forgotten “difference as such” as pure unfoldedness. In his view, the Greeks had a clearer image of the above-mentioned relationship. In his interpretation of Anaximander’s view, Heidegger demonstrates that, while viewing all being as a whole, Anaximander does not ignore the differences among them. Based on Heidegger’s interpretation, through introducing apeiron and time as two fundamental elements, Anaximander managed to have an early encounter with the relationship between identity and difference. Heidegger called this relationship “participation” and maintained that this concept can lead one to fundamental difference. This is because, unlike metaphysical theories, it does not depend on external elements, upon which correlation relies; rather, it depends on the being of beings. Apeiron and time open the door to a pure space in the unfoldedness of which beings find their essence and, at the same time, depend so much on each other that the whole is created based on their mutual relation.