نسبت ميان زبان و واقعيت در افلاطون، قرائتي از کراتولوس افلاطون در پرتو تمثيلهاي سهگانه جمهوري
محورهای موضوعی :
1 - دانشگاه تبریز
کلید واژه:
چکیده مقاله :
پيش از افلاطون مسئلة زبان براي متفکراني که با آن روبرو بودند همچون پديدهيي دوگانه متجلي ميشد؛ پديدهيي که از منظر اسطورهيي يک امر مرموز و رازگونه بود که رابط ميان خدايان و انسان بود و از منظري ديگر گونهيي قانون براي آشکارگي حقيقت. براي هراکليتوس زبان جنبهيي رازورزانه همچون لوگوس داشت که بيشتر پديداري براي اشاره به حقيقت بود تا ابزاري براي توضيح و تشريح آن. از سويي ديگر، زبان براي پارمنيدس زبان پديداري فريبنده بود که حاصل گونهيي قرارداد اجتماعي بود و مسئلهيي از جهان محسوس که بخوديخود داراي ارزش چنداني نيست. سوفسطائيان نيز زبان را پديدهيي قراردادي و نسبي ميدانستند که جز ابزاري براي سخنوري نبود و درخود هيچ حقيقت مطلقي دربرنداشت. افلاطون با توجه به اين پيشزمينة تاريخي، کار خود را آغاز كرد و در اين آبشخور به بررسي مسئلة زبان پرداخت و در کراتولوس ديدگاهي را پروراند که جامع و مکمل اين پيشينة تاريخي بود. زبان، براي افلاطون، پديدهيي فريبنده و ناقص است؛ پديدهيي که وي در کراتولوس آن را، با توجه به ذات زبان و نسبت آن با واقعيت مورد بررسي قرار ميدهد. از آنجايي که زبان، براي افلاطون، امري مصنوع است، ذاتاً ناقص است و به همين دليل نميتواند شناختي از واقعيت بدست بدهد؛ تنها کاري که زبان ميتواند و بايد بکند اين است که هرچه صحيحتر واقعيت را بازنمايي کند و تا حد ممکن در اين کارکرد صحيح و نزديک به واقعيت باشد. زبان تابع واقعيت است و از نظر هستيشناختي متأخر از آن است و تنها از نظر تعليمي است که بطور موقتي بر آن تقدم زماني دارد. بعبارت ديگر، از زبان به شناخت نميتوان دست يافت، چون زبان پديداري مصنوع است که در بهترين حالت تنها ميتواند بطور ناقص واقعيت را بازنمايي کند.
Before Plato, the thinkers dealing with the problem of language viewed it as a dual phenomenon. In Aristotle’s eyes, language is a mysterious entity which functions not only as a link connecting the gods and human beings but also as a body of laws for revealing the truth. For Heraclitus, language enjoys a code-like aspect similar to logos, which is mainly a phenomenon referring to the truth rather than a tool for explaining and analyzing it. On the other hand, for Parmenides, language is a deceptive phenomenon which is the product of a kind of social contract as well as a problem in the sensible world which, by itself, is not of much value. Sophists also consider language to be an arbitrary and relative phenomenon which merely functions as a medium of speech and entails no absolute truth by itself. Given this historical background, Plato set out to explore the problem of language. He developed a view in Cratylus which completed the mentioned historical background. For him, language is a deceptive and imperfect phenomenon; a phenomenon which he investigated in Cratylus based on its essence and its relationship with reality. He maintains that, since language is an artificial entity, it is essentially imperfect and, hence, incapable of providing any knowledge regarding reality. He believes that language can only be used to reflect the reality as accurately as possible, is ontologically posterior to reality, and is only temporally prior to it in terms of its instructional feature. In other words, according to Plato, one cannot attain knowledge through language because it is an artificial phenomenon which, at its best, can manifest the reality in an imperfect form.